Skoki przez przeszkody to najpopularniejsza i najczęściej rozgrywana  dyscyplina jeździecka. Pierwsze oficjalne zawody w skokach przez przeszkody  zorganizowano w 1864 roku w Dublinie a dyscyplina ta została umieszczona w programie igrzysk olimpijskich począwszy już na II Igrzyskach Olimpijskich Ery Nowożytnej rozegranej  w 1900 roku w Paryżu.

Konkursy w skokach przez przeszkody, najpopularniejsza  dyscyplina  jeździecka są bardzo istotnym sprawdzianem użytkowości koni. Jak piszą znawcy wyniki konkursów nie zawsze przekładają się w realnej ocenie na„dzielności” konia. Znaczna liczba działających czynników, sprawia, że warunki w każdej próbie są inne. Wiele z nich nie jest objętych przepisami, a o niektórych decyduje gospodarz toru. W tej sytuacji wyniki różnych konkursów bywają nie porównywalne tym bardziej, że szeroko zróżnicowane bywają również stawki uczestników oraz koni startujących w danych konkursach. Należy pamiętać również, że ocena dzielności konia skoczka powinna być jak najbardziej obiektywna, aby możliwe było wiarygodne oszacowanie jego wartości hodowlanej. Parkury są jednak bardzo różnorodne, co sprawia, że ocena taka jest utrudniona. Dlatego przy ocenie dzielności konia należy uwzględnić czynniki ogólne,  które warunkują stopień trudności przebytego parkuru, a więc m.in. podłoże hipodromu, warunki atmosferyczne podczas konkursu, a także doświadczenie konia oraz kategorie wiekową jeźdźca.  

Ważnym elementem wywierającym duży wpływ na ostateczne wyniki w konkursach skoków przez przeszkody jest zarówno doświadczenie jeźdźca i konia oraz ich wzajemne relacje. Jan Kowalczyk złoty medal Igrzysk Olimpijskich w Moskwie w dyscyplinie skoków przez przeszkody, twierdził: „Trzeba po prostu mieć cierpliwość i wielkie pragnienie dogadania się z koniem, poznania jego charakteru oraz psychofizycznych możliwości, które później pozwala zorientować się na co naszego konia w danym momencie stać, w jakiej jest dyspozycji. Ale taki efekt osiąga się po wieloletnim, żmudnym treningu i startach. Po minimum trzech latach psychicznego i fizycznego wysiłku, cierpliwości i uporu określeniem „optyka przeszkody” są bardzo obszerne i ulegają dynamicznej ewolucji. Na wizerunek przeszkody wpływa bardzo wiele czynników, które wzajemnie się przenikają. Część z nich nie jest bezpośrednio związana z sama przeszkodą, a mimo to stanowi ona zasadniczą rolę w ocenie jej trudności ” 

Architektura całej przeszkody, kształt stojaków, elementy dodatkowe w nią wkomponowane, szerokość frontu przeszkody, symetryczność, asymetryczność jej głównych linii w sposób zasadniczy definiują jej optyczną trudność.” Problem dla koni stwarzać mogą również reklamy sponsorów, często wypełniające przeszkodę lub też przeszkody czysto ażurowe.

Kolejnym elementem określającym optykę przeszkody jest jej kolorystyka, dlatego że konie różnie reagują na kolory. Jednym z ważnych czynników wpływających na częstość błędów popełnianych przez konie w konkursach jeździeckich jest rodzaj zastosowanego podłoża na który częściowo mają wpływ warunki atmosferyczne. Również klasa konkursu a wiec wysokość przeszkód to istotne czynniki mające wpływ na liczbę błędów popełnianych przez parę- koń jeździec.    

Kolejną przyczyną mającą wpływ na popełnianie błędów jest ranga zawodów. Ranga zawodów ściśle narzuca gospodarzom toru warunki do zaprojektowania toru przeszkód o właściwej skali trudności. Inne wymagania będą w Małej Rundzie, a inne w Dużej Rundzie. Z kolei inne cele ma Runda Młodych Koni, inne Runda Juniorska, a jeszcze inne runda amatorska.. Innymi jeszcze prawami rządzą się imprezy mistrzowskie, w których zadania postawione na parkurze, muszą być coraz trudniejsze gdzie, można mówić o pełnej harmonii między jeźdźcem i koniem.  

Zawody w skokach przez przeszkody odbywają się na placu konkursowym na którym w zależności od klasy i rodzaju konkursu ustawionych jest od 8 do 15 przeszkód. Podstawowe rodzaje przeszkód to stacjonata, oxer, tripplebarre, mur  i rów z wodą. Trudność konkursów jest stopniowana według specjalnego systemu klas odnoszącego się do wieku koni i umiejętności zapisujących się do nich par : jeździec-koń.